Książka niniejsza to wybór spośród ponad tysiąca felietonów, jakie na przestrzeni ostatnich dwudziestu siedmiu lat zamieścił autor w krakowskim "Tygodniku Powszechnym".

Czy o przemijaniu i śmierci można mówić bez patosu, a nawet żartobliwie?

Antoni Kroh, korzystając ze swej imponującej wiedzy etnograficznej i pasji bibliofilskiej, proponuje takie właśnie spojrzenie.

Bogaty zbiór cytatów literackich i opisów związanych z ceremoniałem pogrzebowym oraz formami utrwalania pamięci o tych, którzy odeszli, znakomicie ilustruje istniejące od wieków sposoby akceptacji i zrozumienia tego zjawiska.

Bohaterem "Buszującego w zbożu" jest szesnastoletni uczeń, Holden Caulfield, który nie mogąc pogodzić się z otaczającą go głupotą, podłością, a przede wszystkim zakłamaniem, ucieka z college`u i przez kilka dni "buszuje" po Nowym Jorku, nim wreszcie powróci do domu rodzinnego. Historia tych paru dni, którą opowiada swym barwnym językiem, jest na pierwszy rzut oka przede wszystkim zabawna, jednakże rychło spostrzegamy, że pod pozorami komizmu ważą się tutaj sprawy bynajmniej nie błahe.

Bohaterem 'Buszującego w zbożu' jest szesnastoletni uczeń, Holden Caulfield, który nie mogąc pogodzić się z otaczającą go głupotą, podłością, a przede wszystkim zakłamaniem, ucieka z college`u i przez kilka dni 'buszuje' po Nowym Jorku, nim wreszcie powróci do domu rodzinnego. Historia tych paru dni, którą opowiada swym barwnym językiem, jest na pierwszy rzut oka przede wszystkim zabawna, jednakże rychło spostrzegamy, że pod pozorami komizmu ważą się tutaj sprawy bynajmniej nie błahe...

Bohaterem 'Buszującego w zbożu' jest szesnastoletni uczeń, Holden Caulfield, który nie mogąc pogodzić się z otaczającą go głupotą, podłością, a przede wszystkim zakłamaniem, ucieka z college`u i przez kilka dni 'buszuje' po Nowym Jorku, nim wreszcie powróci do domu rodzinnego. Historia tych paru dni, którą opowiada swym barwnym językiem, jest na pierwszy rzut oka przede wszystkim zabawna, jednakże rychło spostrzegamy, że pod pozorami komizmu ważą się tutaj sprawy bynajmniej nie błahe...

Bogdan Danowicz (właśc. nazw. Dutkiewicz) przez wiele lat zajmował się publicystyką teatralną. W 1972 r. Wydawnictwo Literackie przedstawiło jego "Ujarzmienie Melpomeny"; w "Polityce" napisano wówczas, że to "świetna książka, którą czyta się z ogromną intelektualną satysfakcją", w poznańskim "Nurcie" zaś nazwano ją "galopem konwersacyjnym"... Publicystyka literacka Danowicza zawsze bowiem wywoływała żywe echa i kontrowersje. Autor nie poprzestawał jednak na teatrze. Ogłaszał liczne reportaże z podróży po świecie, zajmował się też budzącymi szerokie spory odkryciami i teoriami naukowymi. Znaczne uznanie zyskał reportaż o cudotwórczy Harrisie, opublikowany przez Danowicza w "Polityce", z którą współpracował niemal od początku jej istnienia. Pisał również dla "Przekroju" artykuły o cyrku. Skąd to zainteresowanie cyrkiem? W latach 1964-1967 Danowicz był konsultantem literackim Zjednoczonych Przedsiębiorstw Rozrywkowych, którym podlegały m.in. cyrki. A że cokolwiek robił, czynił to zawsze z pasją - również i cyrkom poświęcił dużą jej cząstkę, jak ongiś jednemu z prowincjonalnych teatrów dramatycznych, będąc jego kierownikiem literackim. Zaczął tedy sprowadzać z zagranicy książki o cyrku, które następnie przekładał i streszczał. Powstał w ten sposób pękany maszynopis-brulion, z którego trzeba było zmontować książkę. Przed kilku laty Danowicz popadł w ciężką depresję psychiczną i przestawczy być czynnym publicystą i pororterem, przystąpił do pisania książki o cyrku. Jest to jednak dzieło przeogromne; autor waha się, czy pokona siebie i sfinalizuje całość... Chciałby czerpać przykład z ludzi cyrku, z ich głębokiej pasji i nieugiętości...

Historia Chin napisana przez Wasilija Sidichmienowa, rosyjskiego znawce tematyki chińskiej urodzonego i żyjącego w Chabarowsku, a więc mieście położonym niedaleko Chińskiej Republiki Ludowej.