„Polka? Od razu widać, po charakterze!” Przeszły przez piekło. Nie poddały się. Stefanię kryminaliści z łagru przegrali w karty dwa razy – przeżyła dzięki przyjaciółce. Natalia stanęła w obronie bitej kobiety – za karę miała umrzeć w lodowatym karcerze. Alinę deportowano jako jedyną z całej rodziny – trafiła do łagru dla dzieci, miała dziesięć lat. Wszystkie pamiętają to samo: walenie kolbami w drzwi, kilka chwil na spakowanie rzeczy, płacz, wagony bydlęce i trzask ryglowanych drzwi. Kilka tysięcy kilometrów podróży w nieznane. Czekały je niewolnicza praca w sowieckich łagrach, walka o życie swoje i bliskich, głód, choroby i straszliwe syberyjskie mrozy. Doświadczyły niewyobrażalnego cierpienia, jednak nic nie było w stanie ich pokonać. Amnestia była wybawieniem. Część wyruszyła w wędrówkę z armią Andersa. Wiele zaczęło nowe życie w różnych zakątkach świata. Inne zdecydowały się na powrót do ojczyzny. Niektóre bohaterki tej książki nigdy nie opowiedziały bliskim o tym, co przeżyły na Syberii. Anna Herbich w przejmujący sposób pokazuje, jak naprawdę wyglądała walka o przetrwanie na nieludzkiej ziemi. Pozwala nam zobaczyć dramat sowieckiego zesłania oczami kobiet cudem ocalałych z syberyjskiej katorgi.

Książka "Kiedy Bóg odwrócił wzrok" jest biografią Wiesława Adamczyka. Autor, w 1940 roku, jako mały chłopiec wraz z matką i swoim rodzeństwem zostali deportowani na sowiecką Syberię. Jego ojciec był oficerem Wojska Polskiego, którego wziął do niewoli Armia Czerwona. Był ofiarą zbrodni katyńskiej. Rodzina z czasem została rozdzielona, a całkowity czas wysiedlenia trwał aż 10 lat. Wiesław Adamczyk w swojej publikacji ukazuje czytelnikom trudne warunki życia w Kazachstanie, począwszy od skrajnego głodu, ucieczce z ZSRR, śmierci matki, obozów dla uchodźców, po liczne rodziny zastępcze. Autor w swoich wspomnieniach oddaje głos wszystkim ofiarom sowieckiego okrucieństwa. Przedstawia drogę, którą przeszło tysiące Polaków i która stała się symbolem utraty dziecięcej niewinności. Autor książki był chemikiem, doradcą podatkowym oraz brydżystą sportowym. Mieszkał w Stanach Zjednoczonych. Powstało wiele wspomnień na temat sowieckiego barbarzyństwa, aczkolwiek publikacja Wiesława Adamczyka stanowi jedną z najbardziej wzruszających, pouczających i pięknych historii. Adamczyk jest również autorem innej książki, pt. "Kwiaty polskie na wygnaniu". Zmarł w 2018 roku.

Maj 1940 roku. Kilkuletni Wiesiu wraz z mamą i rodzeństwem zostaje deportowany na sowiecką Syberię. Tak rozpoczyna się dziesięcioletnia tułaczka, podczas której zmagają się z wyjątkowo trudnymi warunkami życia, głodem, ciągłym przesiedlaniem. Karkołomną ucieczkę z ZSRR matka przypłaca śmiercią… To często przeoczana karta europejskiej historii, ukryta w cieniu Holokaustu. Książka jest świadectwem tragicznego losu tysięcy polskich rodzin podczas wojny, a zarazem prywatną kroniką wydarzeń, które wciąż czekają, by oddać im historyczną sprawiedliwość.

Trasa podróży poprzez Syberię wiodła od Nowosybirska po Bajkał, od Irkucka po Ałtaj, od Jakucka po Sachalin. Autor opowiada o wielkiej epopei przeobrażenia Syberii, wędruje szlakami starych tradycji i kultur, a także szuka odpowiedzi, czy działalność człowieka nie zagraża wspaniałej syberyjskiej przyrodzie.

Reportaże o współczesnej Radzieckiej Syberii i drodze jaką przeszła, aż do odkrycia olbrzymich złóż ropy naftowej, która na zawsze odmieniła jej oblicze.

Pierwsza przygoda Pana Samochodzika jest powieścią przygodowo-kryminalną należącą do kanonu polskiej literatury młodzieżowej. Powieść ukazała się pierwotnie pod tytułem Przyzwolenie na przywóz lwa i dopiero po latach od pierwszego wydania została włączona do późniejszego cyklu powieści o Panu Samochodziku. W Pierwszej przygodzie charyzmatyczny bohater nie jest jeszcze detektywem, lecz młodym dziennikarzem, który decyduje się wyruszyć na daleką Syberię, do ówczesnego Związku Radzieckiego, by wyjaśnić intrygującą, historyczną zagadkę polskiego szlachcica Nicefora Czernichowskiego. Daleka wyprawa do twierdzy Ałbazin nad Amurem przemienia się w wielką przygodę, w której nie zabraknie ani zaskakujących odkryć, ani wątków kryminalnych, ani niespodziewanych zwrotów akcji, ani pierwiastka humoru. Bohater trafi a na trop skarbu, pozna wielu niezwykłych ludzi, dotrze do niecodziennych miejsc. Wielbiciele Pana Samochodzika odnajdą w Pierwszej przygodzie wszystkie elementy charakterystyczne dla serii, w tym także element historyczny, chwilami niemal przeniesienie w czasie do tajemnic i zagadek sprzed trzystu lat.

Czytając książkę Colina Thuborna, możesz podróżować po Syberii, nie wychodząc z domu. To znaczy, masz okazję zrobić dwadzieścia kilka tysięcy kilometrów wzdłuż i w poprzek owej niezwykłek krainy, spotkac się z ałtajską lodową Księżniczką, ze starowierni i szamanami z Tuwy, odwiedzić prawosławny monastar pod Irkuckiem i lamajski dacan pod Ułan Ude, popłynąć Leną naprzeciw Arktyce, aby podziwiać świat za kręgiem polarnym, obejrzeć bajkał i odwiedzić ostatnich Żydów w Birobidżamie, pobyć w Jakucku i na Kołymie, łyknąć nieco historii i bardzo dużo wódki z bohaterami dzisiejszej Syberii- a wszystko to z własnej otomany... Jeśli zaś zdrowie i kasa ci pozwolą, to jestem prwien, że po przeczytaniu książki Colina Thuborna sam zechcesz tam pojechać.

Kontynuacja międzynarodowego bestsellera Tatuażysta z Auschwitz. Historia młodziutkiej dziewczyny, którą Lale Sokołow, tatuażysta z Auschwitz, uważał za najdzielniejszą osobę, jaką kiedykolwiek poznał. Uroda ją uratowała – i skazała na piekło. Cilka ma zaledwie szesnaście lat, kiedy trafia do Auschwitz. Tam szybko się uczy, że uroda daje siłę, a ta oznacza przetrwanie. Kiedy po trzech latach Armia Czerwona wyzwala obóz, dziewczyna nie odzyskuje wolności: zostaje oskarżona przez komunistyczne władze o kolaborację i skazana na piętnaście lat łagru w Workucie. Tak zaczyna się długa i bolesna podróż Cilki. Na Syberii staje przed wyzwaniami zarówno nowymi, jak i boleśnie znanymi, w tym niechcianą uwagą strażników.

Książka "Pojedynek z Syberią" jest relacją z ekspedycji samochodowej wiodącej z Zurychu do Nowego Jorku przez Syberię, Alaskę, Kanadę i prawie całe terytorium USA. Nikt wcześniej nie przebył tej trasy samochodem, autor podróżował więc bez szczegółowych map i informacji. "Pojedynek z Syberią" jest przede wszystkim relacją z najtrudniejszego etapu, biegnącego przez tereny byłego ZSRR. Relacją opowiedzianą bardziej niż opisaną. Nie brakuje w książce opisów niesamowitych przygód, które musiały przytrafić się w kraju niedającym szans przetrwania przeciętnemu turyście. Dzięki Koperskiemu w domowym zaciszu możemy ekscytować się dziką przygodą, egzotyczną kulturą i niezwykłą przygodą.

„Przez Syberię na gapę” to opowieść o samotnym spływie gumowym pontonem największą syberyjską rzeką Leną. Romuald Koperski zmierzył się z Syberią, nie posiadając odpowiedniego sprzętu, zapasu żywności i pieniędzy. Autor był w miejscach, które przez większość dziejów ludzkości pozostawały poza zasięgiem człowieczej wyobraźni. Książka opisuje piękno syberyjskiej ziemi oraz zamieszkałych Syberię narodów, plemion i grup etnicznych. Autor przepłynął pontonem 4500 km! Za tę niezwykłą podróż otrzymał prestiżową nagrodę „Kolosa” oraz tytuł Podróżnika Roku 1999. Najnowsze wydanie jest uzupełnione o niepublikowane wcześniej zdjęcia z Syberii oraz nowy rozdział poświęcony wydarzeniom, o których jeszcze kilkanaście lat temu nie można było pisać!

Los trzydziestoletniej służącej, Marianny Zaczkiewicz, zdaje się przesądzony. Wyrokiem sądu w roku 1896 zostaje skazana na wieloletnie ciężkie roboty na Syberii. Popełniła zbrodnię i musi za nią zapłacić, choć w jej mniemaniu to ona jest skrzywdzoną ofiarą, niesłusznie skazaną i uwięzioną. Trafia na koniec świata ciężko chora i umierająca, lecz wbrew wszystkiemu się nie poddaje. Przystosowuje się do nowych warunków życia na zesłaniu i marzy o powrocie oraz… zemście. Poruszająca historia kobiety zdradzonej i wykorzystanej, która postanowiła sama wymierzyć sprawiedliwość i odnaleźć odebrane jej szczęście. Czy w pogoni za wymierzeniem kary swoim oprawcom Marianna zaleczy rany i zapomni o koszmarach przeszłości?

Los trzydziestoletniej służącej, Marianny Zaczkiewicz, zdaje się przesądzony. Wyrokiem sądu w roku 1896 zostaje skazana na wieloletnie ciężkie roboty na Syberii. Popełniła zbrodnię i musi za nią zapłacić, choć w jej mniemaniu to ona jest skrzywdzoną ofiarą, niesłusznie skazaną i uwięzioną. Trafia na koniec świata ciężko chora i umierająca, lecz wbrew wszystkiemu się nie poddaje. Przystosowuje się do nowych warunków życia na zesłaniu i marzy o powrocie oraz… zemście. Poruszająca historia kobiety zdradzonej i wykorzystanej, która postanowiła sama wymierzyć sprawiedliwość i odnaleźć odebrane jej szczęście. Czy w pogoni za wymierzeniem kary swoim oprawcom Marianna zaleczy rany i zapomni o koszmarach przeszłości?

Rodzina Basiewiczów Wanda i Mieczysław wraz z synkiem Stasiem zesłani na Syberię uciekają stamtąd. Przez Japonię docierają do Kanady. Tam zaprzyjaźniają się z Indianami.

Iran, 1963 rok. Czterdziestoletnie Stefania i Elżbieta wiodą pozornie szczęśliwe życie u boku mężów. Podjęły decyzje, które miały wreszcie zapewnić im spokój, ale te nadzieje okazały się płonne. Niezagojone rany, niewybaczone winy, niewyleczone traumy coraz silniej zatruwają codzienność kobiet.

Drogi czytelniku oddajemy dziś kolejną publikację książkową pt. "Tułacze ślady żołnierza - Sybirak". Znajdziesz w niej wspomnienia tragicznych cierpień Polaków, którzy doznali goryczy zesłania na "Nieludzką Ziemię". Przeżycia ogromu walk o przetrwanie w głodzie, chorobach i upokorzeniach. Tułaczą drogę w szeregach 3 Korpusu Strzelców Karpackich. Dramatyczne powroty do ukochanej ojczyzny.

Od autora: Zamiar wiarygodnego odtworzenia przebiegu deportacji Polaków w głąb terytorium radzieckiego w lutym 1940 roku powstał u mnie już na początku drogi na Sybir. Przygnębiony zastosowaną przemocą i brutalnością napastników, w skrytości prosiłem Boga by dane mi było przetrwać, powrócić i postanowienie spełnić. Zamiar ten umacniał się we mnie w miarę narastania tragicznych przeżyć, moich moralnych i fizycznych klęsk po sobie następujących. Nigdy nie opuszczało mnie wewnętrzne przeświadczenie, że ówczesna stalinowska władza wobec Polski i Polaków postąpiła wrogo. Analizowałem każdy szczegół związany z doznaną krzywdą. Szukałem odpowiedzi na zadawane sobie pytania dlaczego?... dlaczego, jak mi się wówczas wydawało, radziecka władza najdemokratyczmejsza z demokratycznych, robotniczo-chłopska, broniąca interesów ludzi pracy, tak brutalnie postąpiła z nami, z pracowitym, w swej masie ubogim polskim społeczeństwem, które (jak sama parę miesięcy wcześniej głosiła) äwyzwoliła" spod ucisku polskich obszarników i kapitalistów. Byłem wówczas jeszcze młodym, ani doświadczonym ani dostatecznie wykształconym człowiekiem i wielu rzeczy nie znałem, nie rozumiałem i rozumieć nie mogłem. Nie mogłem też nie przeprowadzać wewnętrznych refleksji, wyciągać wniosków. W okresie ponad trzyletniego pobytu na Syberii przeszedłem okrutną szkołę życia. Widziałem, słyszałem i na własnym ciele odczułem to, co wydaje się niemożliwym do zaistnienia, a tym bardziej zniesienia przez człowieka. Przymusowa katorżnicza praca, utrudniona zimą przez dokuczliwy mróz i głęboki śnieg, wiosną niebezpieczną wysoką wodą - podczas spławu drzewa, latem plagą komarów, zawsze nędznym, głodowym wyżywieniem. Ciągle pod władczym, oschłym i uwłaczającym godności ludzkiej głosem funkcjonariuszy NKWD. Wszystko to doprowadzało człowieka do wewnętrznego bezskutecznego buntu, targania się we własnej niemocy, a w rezultacie (w najlepszym przypadku) do utraty zdrowia. Choć od opisywanych wydarzeń minęło już tyle lat, nie sposób o nich zapomnieć. Nic przestaję też Bogu dziękować, że dane mi było powrócić do Polski, mojej nade wszystko ukochanej Ojczyzny. Pisząc wspomnienia syberyjskiego zesłańca, starałem się przedstawić przede wszystkim konkretne wydarzenia i fakty. Nie chodziło mi o relacjonowanie wszystkiego co może bardziej przybliżyłoby Czytelnikowi tamto środowisko, przyrodę czy krajobraz. W zasadzie mało wspominam o bezpośrednich swych kontaktach z tubylcami: rosyjskimi, gruzińskimi, tatarskimi i innymi zesłańcami, których tak samo jak nas, tylko nieco wcześniej, wyrzucono z własnych domów i deportowano na Syberię, o ich życzliwości do nas. O tych äszeregowych" i prawdziwych rosyjskich duszach, otwartych, prostolinijnych i w postępowaniu uczciwych. Oni tak jak my, Polacy, ubolewali nad swoją dolą i äbłogosławili" stalinowski ustrój społeczny. To by poszerzyło wspomnienia objętościowo, ale nie wniosło czegoś bardziej istotnego do tematu. Inaczej mówiąc, chodzi mi nie o mnogość słów, a o ilość faktów i rzeczywistych wydarzeń. We wspomnieniach wymieniłem sporo imion i nazwisk moich towarzyszy niedoli w drodze na Sybir, podczas ciężkiej pracy w tajdze, w Kon-Zawodzie nr 40 i w marianowskim więzieniu, a później w wojsku, w kościuszkowskiej dywizji. Być może popełniłem błędy szczególnie przy wymienianiu imion, za co tych wszystkich przepraszam i proszę o wybaczenie. Będę natomiast niezmiernie rad, gdy Ci, o których wspominam, napiszą do mnie, poprawią błędy - za co z góry dziękuję. Jeżeli to, o czym napisałem, przez Czytelników uznane zostanie za pomocne w poznaniu prawdy i z historycznego punktu widzenia potrzebne, będzie to dla mnie najlepszą nagrodą za włożony trud.

Historia o zwykłych ludziach, których życie zmienia się w ciągu kilkunastu minut… Początek wojny to dla Kresów Wschodnich czas wywózek w odległe i złowrogie rejony Związku Radzieckiego. Dobrze zapowiadająca się aktorka, żyjąca w szczęśliwym związku z lekarzem społecznikiem, zawadiacki lekkoduch grający na saksofonie i fortepianie, siostry bliźniaczki, których ojciec znika bez śladu, chłopiec opiekujący się niewidomym dziadkiem i młoda mężatka wychowująca córeczkę – tych wszystkich ludzi pewnego dnia połączyło jedno zdarzenie... Wywózka w nieznane, do świata, w którym jedynie śmierci jest pod dostatkiem, a życie staje się już tylko walką o przetrwanie. Czy poradzą sobie na tej nieludzkiej ziemi, nie tracąc swojego człowieczeństwa? A może w staraniach, by dotrwać do następnego dnia, wygrają zwierzęce instynkty?