Rok 1944. Daniel i jego matka, Annabel, pozostają w domu w spokojnej angielskiej wiosce. Tymczasem ojciec chłopca walczy na froncie wojny, która choć tak odległa, wydaje się otaczać bohaterów ze wszystkich stron. Kiedy matka i syn poznają Hansa, niemieckiego jeńca pracującego w pobliskim gospodarstwie, w ich życiu wreszcie coś zaczyna się dziać, choć dla każdego z nich spotkanie oznaczać będzie coś zupełnie innego. Annabel pozwoli otrząsnąć się z mroku depresji, w której tkwiła, odkąd urodził się Daniel. Dla chłopca, który radzi sobie z samotnością, uciekając w świat bajek i fantazji, Hans jawi się jako tajemniczy książę w przebraniu. Jednak Danielowi często trudno odróżnić rzeczywistość od fantazji, a Hans ma plan, by wykorzystać chłopca i jego matkę dla własnych celów.

Książka "Kiedy Bóg odwrócił wzrok" jest biografią Wiesława Adamczyka. Autor, w 1940 roku, jako mały chłopiec wraz z matką i swoim rodzeństwem zostali deportowani na sowiecką Syberię. Jego ojciec był oficerem Wojska Polskiego, którego wziął do niewoli Armia Czerwona. Był ofiarą zbrodni katyńskiej. Rodzina z czasem została rozdzielona, a całkowity czas wysiedlenia trwał aż 10 lat. Wiesław Adamczyk w swojej publikacji ukazuje czytelnikom trudne warunki życia w Kazachstanie, począwszy od skrajnego głodu, ucieczce z ZSRR, śmierci matki, obozów dla uchodźców, po liczne rodziny zastępcze. Autor w swoich wspomnieniach oddaje głos wszystkim ofiarom sowieckiego okrucieństwa. Przedstawia drogę, którą przeszło tysiące Polaków i która stała się symbolem utraty dziecięcej niewinności. Autor książki był chemikiem, doradcą podatkowym oraz brydżystą sportowym. Mieszkał w Stanach Zjednoczonych. Powstało wiele wspomnień na temat sowieckiego barbarzyństwa, aczkolwiek publikacja Wiesława Adamczyka stanowi jedną z najbardziej wzruszających, pouczających i pięknych historii. Adamczyk jest również autorem innej książki, pt. "Kwiaty polskie na wygnaniu". Zmarł w 2018 roku.

Maj 1940 roku. Kilkuletni Wiesiu wraz z mamą i rodzeństwem zostaje deportowany na sowiecką Syberię. Tak rozpoczyna się dziesięcioletnia tułaczka, podczas której zmagają się z wyjątkowo trudnymi warunkami życia, głodem, ciągłym przesiedlaniem. Karkołomną ucieczkę z ZSRR matka przypłaca śmiercią… To często przeoczana karta europejskiej historii, ukryta w cieniu Holokaustu. Książka jest świadectwem tragicznego losu tysięcy polskich rodzin podczas wojny, a zarazem prywatną kroniką wydarzeń, które wciąż czekają, by oddać im historyczną sprawiedliwość.

Wojna wybuchła kilka miesięcy wcześniej i bezlitośnie postępuje naprzód. Do Pałacu Królewskiego dociera list, w którym pewna dziewczynka z Francji prosi króla o pomoc w odnalezieniu jej zaginionego na froncie brata.

Zbrodnia katyńska, nazywana jest „zbrodnią nad zbrodniami”. Okupanci nie tylko pozbawili Polskę wielu wybitnych postaci, ale również zabronili czcić ich pamięć. Przez wiele lat prawda o tym, co wydarzyło się w katyńskim lesie była ukrywana. Nasz naród pozbawiono możliwości publicznego oddania hołdu zamordowanym i uczczenia ich pamięci. A przecież pamięć o poległych sądeczanach jest częścią naszej tożsamości. W 10. rocznicę katastrofy smoleńskiej i 80-tą rocznicę zbrodni katyńskiej, Jerzy Giza oddaje w ręce czytelników uzupełnioną listę zamordowanych. Lista z 2009 roku, która zawierała 224 nazwiska została uzupełniona o kolejne biogramy. „Nowosądecka lista katyńska” obejmuje zamordowanych sądeczan, a także tych, których życie było powiązane z naszym regionem poprzez naukę, służbę czy zamieszkanie. Jerzy Giza opisuje biogramy poległych w Katyniu (Obóz Kozielsk), Miednoje (Obóz Ostaszków), Charkowie (Obóz Starobielsk) oraz Bykowni (Kijów, Lista Ukraińska). Trzecie wydanie „Nowosądeckiej listy katyńskiej” obejmuje już 256 ofiar, plus jednego zmarłego w obozie. W 1940 roku zginęło 41 sądeczan, 89 mieszkańców regionu sądeckiego oraz 125 osób związanych z Sądecczyzną. Podobnie jak przy poprzednich wydaniach, ofiary upamiętni tablica na ścianie w kościele św. Kazimierza. Jak wspomina autor, badania prowadzone nad zbrodniami ubiegłego wieku, wydania i tablice upamiętniające ofiary, są po to, aby każdego z nich „zawołać po imieniu”. Nawet jeśli ich szczątki wciąż znajdują się poza ojczyzną. Musimy dbać o swoją historię, przypominać to, co się wydarzyło, ponieważ wydarzenia z przeszłości wciąż oddziałują na przyszłość. „Ci, którzy żyją, otrzymali mandat od tych wszystkich, którzy zamilkli na zawsze” – pisze Jerzy Giza we wstępie swej cennej publikacji.

Zbeletryzowana biografia Janki Lewandowskiej, która jako jedyna kobieta była więziona w Kozielsku i została zamordowana w Katyniu. Córka generała Dowbor-Muśnickiego, głównodowodzącego w Powstaniu Wielkopolskim, wychowana w tradycji wolnościowej, wyruszyła na wojnę 3 września 1939 roku, a 17 września wraz z kolegami dostała się do sowieckiej niewoli i została internowana w obozie w Kozielsku. Przybyła tam, jako cywil, ale została promowana na podporucznika pilota. Generał Henryk Minkiewicz, który objął dowództwo w obozie, powiedział, że stała się przykładem odwagi i wsparcia dla innych jeńców w Kozielsku. Nazywano ją nawet Matką Boską Kozielską. Zamordowana została w Katyniu 22 kwietnia, w dniu swoich 32. urodzin. Książka o Janinie Lewandowskiej była mi pisana. Już na początku lat dziewięćdziesiątych rozpoczęłam poszukiwania materiałów na jej temat. W trakcie poszukiwań dotarłam do unikalnego opracowania. Okazało się, że jeńcy prowadzili notatki w czasie pobytu w Kozielsku, i to do ostatniej chwili, już w Lasku Katyńskim. Stały się one moim głównym źródłem, z którego czerpałam, pisząc opowieść o Jance. Przetrwały w ziemi i zostały odkopane wraz z ich autorami. Pierwszy raz zdarzyło się w mojej długiej karierze pisarskiej, aby łzy płynęły mi z oczu w trakcie pracy nad książką. Niestety, nie odnaleziono zapisków Janki. Starałam się je sobie wyobrazić, opierając się na faktach, które jedynie fabularyzowałam. - Maria Nurowska

Ucieczka 76 alianckich oficerów lotnictwa z niemieckiego obozu jenieckiego w Żaganiu stała się m.in. kanwą znanego filmu wojennego pod tytułem "Wielka ucieczka", ze Stevem McQueenem i Charlesem Bronsonem w rolach głównych. Książka Rajmunda Szubańskiego przybliża szczegóły przygotowań, przebieg i tragiczne konsekwencje tej tej ucieczki.

Książka ta jest odtworzonym i w miarę możliwości uporządkowanym, autentycznym dziennikiem obozowym. Mówi o sprawach na pozór przebrzmiałych i dalekich, a jednak jakże bliskich nam i mocno związanych z dniem dzisiejszym. Dziennik zaczęłam pisać w drugiej połowie 1944 roku i prowadziłam do końca pobytu w Buchenwaldzie, tj. do ewakuacji więźniarek w dniu 11 kwietnia 1945 roku. Było to w naszych warunkach przedsięwzięcie nader ryzykowne, a zarazem trudne i skomplikowane.