To też jest Kanada: siedem zapałek w słoiku, sny o czubkach drzew, powiewające na wietrze czerwone suknie, dzieci odbierane rodzicom o świcie. I ludzie, którzy nie mówią, że są absolwentami szkół z internatem. Mówią: jesteśmy ocaleńcami. Przetrwaliśmy. – Zniszczono cały nasz naród. Nigdyśmy się nie podnieśli. W Europie ekscytujecie się modą na Kanadę, bo patrzycie na nią przez kolorowe skarpetki naszego nowoczesnego premiera.

Justin, jedenastoletni chłopiec, mimo tak młodego wieku ma już za sobą dwadzieścia domów dziecka i rodzin zastępczych. Nikt nie daje sobie z nim rady. Casey Watson wraz z mężem od sześciu lat prowadzą dom zastępczy dla dzieci z najtrudniejszymi problemami psychologicznymi i wychowawczymi. Postanawia pomóc chłopcu uporać się z traumą (w wieku 5 lat podpalił dom i psa) i zaznać normalnego życia. Postanawia przyjąć Justina do swojej szczęśliwej rodziny... Początki nie były łatwe, bo w zamian za ciepło i miłość czekały ich ataki furii, mnóstwo wyzwisk i niepohamowanej agresji. Autorka książki postanowiła jednak udowodnić, że miłością i dobrocią można uleczyć największe zło i dotrzeć do najbardziej pokrzywdzonych dzieci. Inspirująca książka pełna optymizmu!

O dramacie zakończonym skazaniem siostry Bernadetty na więzienie słyszeliśmy wszyscy. Ale jak to, co działo się w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w Zabrzu przez ponad trzydzieści lat, w ogóle mogło się stać? A przecież siostra Bernadetta, naprawdę Agnieszka F., uczyła się zawodu wychowawcy, gdy dyrektorką ośrodka była siostra Scholastyka, która miała podobno jeszcze bardziej przerażające „metody wychowawcze”… Czy gdyby nie koszmar bitych i molestowanych wychowanków - chłopców i dziewczynek, mężczyzn i kobiet, ,także tych z niepełnosprawnością umysłową, w wieku od czterech do trzydziestu czterech lat - doszłoby do zamordowania małego Mateusza? W lutym 2006 chłopiec został zgwałcony i zabity przez Tomasza, byłego wychowanka ośrodka, ofiarę tamtejszej „pętli molestowania”, który zanim zaczął wykorzystywać chłopców, już jako kilkuletnie dziecko był gwałcony przez starszych wychowanków. Gdy specjaliści orzekli, że Tomasz nie ma zaburzeń pedofilnych, a jego zachowanie było najprawdopodobniej spowodowane przebywaniem w ośrodku, prokurator Joanna Smorczewska - trzydziestolatka, dodajmy, prywatnie osoba wierząca - postanowiła sprawdzić, co dzieje się za okratowanymi oknami budynku sióstr boromeuszek. Pomagał jej policjant Leszek Gajosz, a to, co zobaczyli, usłyszeli i do czego ostatecznie dotarli, nie mieści się w głowie. Zabawki schowane i wyjmowane tylko na pokaz, zakazywanie utrzymywania kontaktów z rówieśnikami poza ośrodkiem po lekcjach albo niechodzenie do szkoły jako… kara za poskarżenie się nauczycielce z zewnątrz to jeszcze nic wobec zmuszania wychowanków do jedzenia własnych wymiocin, nakazu stania godzinami i wymachiwania zasiusianym prześcieradłem, dopóki nie wyschło (wychowankowie nie mogli nic pić od godziny 18.00, żeby się nie moczyli w nocy). To z kolei wydaje się niczym wobec zamykania wszystkich w jednym pomieszczeniu z wiadrem na odchody albo bez niego na długie wieczory i noce, podczas których działy się rzeczy najstraszniejsze… Z prawnego punktu widzenia część spraw uległa przedawnieniu, ale autorka książki nie była ograniczona prawem. Z jej rozmów z wychowankami wyłania się potworna prawda o niewyobrażalnym cierpieniu, nieumiejętności odróżniania dobra od zła, zastraszeniu i sadyzmie, bo jak inaczej nazwać to, co robiły niektóre, niestety najważniejsze, siostry? Uwaga: nie wszystkie. Inne, te „lepsze”, tylko przyzwalały, godząc się z zaistniała sytuacją. "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie" - ksiązka opisująca z różnych stron historię koszmaru w ośrodku, przygotowań do procesu i samego niezwykle trudnego procesu z przesłuchaniami zastraszonych wychowanków - to właśnie przede wszystkim porażająca opowieść o przyzwoleniu. Głośnym i cichym. I nie chodzi tylko o same boromeuszki. Dlaczego przez lata sprawy nie nagłośniły nauczycielki, skoro widziały brudnych i pobitych uczniów, przychodzących do szkół z ośrodka? Jak to możliwe, że kontroli nie sprawowało kuratorium? Pytanie: Czy Bóg wybaczy siostrze Scholastyce, Bernadetcie, Monice czy Patrycji, bijącej menażką do utraty przytomności, i próba odpowiedzi na to, kim były i są te kobiety, co spotkało je w życiu, że stały się potworami, oraz dlaczego za potwory wcale się nie uważały, to jeszcze inny problem…

Słoneczko, jesteś moim dzieckiem, a ja jestem twoją matką. Musisz szanować osobę, która się tobą zajmuje, ale pamiętaj, że to nie jest twoja mama. Ashley Rhodes-Courter spędziła dziewięć lat swojego życia w czternastu różnych domach zastępczych, żyjąc dla tych słów. Nawet gdy jej matka kompletnie się zatraciła, Ashley nie porzuciła wiary w ich nieprzewidywalną, rozpadającą się relację, cały czas coraz bardziej i bardziej pogrążając się w system opieki społecznej. Bolesne wspomnienia tego, jak została zabrana z domu, szybko zostają pożarte przez koszmary jej nowego życia, gdzie Ashley przerzucana jest pomiędzy pracownikami społecznymi, przenoszona ze szkoły do szkoły, i gdzie musi przetrwać manipulacje i upokorzenia ze strony bardzo przemocowej rodziny zastępczej. W tym inspirującym, niezapomnianym pamiętniku Ashley znajduje odwagę, by osiągnąć cel – a jednocześnie odkryć siłę własnego głosu.

Prawdziwa historia kobiety, która nie bała się stanąć do walki z ludźmi, którzy zniszczyli jej dzieciństwo. Do walki z własną matką, która dopuściła się zdrady najcięższej ze wszystkich... Zwykła biedna rodzina z robotniczych przedmieść Edynburga. Za drzwiami komunalnych mieszkań i domków, dzieją się rzeczy, jakie trudno sobie wyobrazić. Dwie siostry - pięcioletnia i czteroletnia - wykorzystywane seksualnie przez ojczyma, rodzinę, obcych ludzi. A wszystko za wiedzą i przy aktywnym udziale ich rodzonej matki. Matki, która zdradziła własne dzieci. Jak ona mogła?

Pewnego jesiennego dnia mieszkańców Rain Valley elektryzuje wiadomość o znalezieniu w parku dziwnego dziecka. Emocje sięgają zenitu, a plotki nie milkną, ponieważ okazuje się, że z kilkuletnią przerażoną dziewczynką nie sposób nawiązać kontaktu. Kim jest dziecko i jak przetrwało samo w leśnej głuszy? Czy siostrze pani komendant, psychiatrze Julii Cates, która wskutek fatalnego zbiegu okoliczności traci pacjentów i wraca do rodzinnego miasteczka leczyć swoje rany, uda się stworzyć więź z dzieckiem? Czy odnaleziona dziewczynka pokona strach i znów zaufa ludziom?

Rachel, przez osiem lat szczęśliwa dziewczynka, żyje w dostatniej rodzinie w Kongo. Ojciec „pracuje w diamentach”. Matka wierzy w zabobony, zaklęcia i jasnowidzów. Jeden przepowiedział, że córka przyniesie nieszczęście… Pierwsze egzorcyzmy: biała kaczka wali dziobem w czoło dziewczynki, żeby wygnać z niej demona. Od tej pory jest napiętnowana przez rodzinę, która zaczyna się rozpadać. Ojciec coraz częściej używa przemocy wobec matki. Wreszcie wysyła ją z dziećmi do stolicy, Kinszasy. Rodzina poznaje biedę, nędzę, choroby. Winna jest Rachel. Tak jak odejścia ojca, sprowadzenia głodu i powodzi. Kolejne egzorcyzmy: kościół: naga jedenastolatka stoi przed mężczyznami, którzy przyciskają jej Biblię do czoła, plują w twarz wodą, każą coś pić i krzyczeć: „Jestem czarownicą!” I wreszcie po godzinach tortur Rachel krzyczy… Kościół: naga stoi w rozkroku nad palącym się pudełkiem zapałek. Płomień ma przepędzić z niej demona… Wygnana z domu, cztery lata spędza wśród dzieci slumsów wielomilionowego miasta. Ofiara gwałtu, przemocy, znajduje kolejne opiekunki wśród nieletnich prostytutek. I nagle zdarza się cud. Wygrywa casting do głównej roli w filmie kanadyjskiego reżysera. Dziewczynka z piętnem wiedźmy zagra Wiedźmę wojny. A potem… Rok 2012: Berlin - niepiśmienna Rachel Mwanza odbiera Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszą rolę kobiecą. Los Angeles - kroczy po czerwonym dywanie nominowana do Oscara za najlepszą rolę kobiecą. Nowy Jork - Festiwal Tribeca. Robert de Niro wręcza jej nagrodę za najlepszą rolę. Potem Montreal, Toronto, Dakar… 17 prestiżowych nagród.

Prawdziwa historia tragicznego dzieciństwa. Zawsze byłam chora. Chuda jak tyczka i delikatna jak suflet; łatwo dostawałam siniaków i szybko słabłam. W szkole dzieciaki pytały wprost, czy mam anoreksję. Nie miałam; byłam chora. Następny lekarz, następny gabinet, następny opuszczony dzień w szkole. Tak wyglądało dzieciństwo Julie Gregory. Była wyjątkowo chorowita. Matka z niezwykłą energią usiłowała ustalić przyczynę: prowadziła córkę od lekarza do lekarza, sugerowała badania ľ nawet operację na otwartym sercu! Ale specjaliści nie potrafili określić, co dolega Julie. Dziewczynka czuła się coraz gorzej ľ przez 16 lat, dopóki nie trafiła do rodziny zastępczej, a matka przed sąd. Ale dopiero 24-letnia Julie dowiedziała się, dlaczego przeżyła to, co przeżyła. Usłyszała o zastępczym zespole Münchhausena, przerażającej i tragicznej w skutkach formie znęcania się rodziców nad dziećmi. Jej autobiograficzna książka to pierwsza relacja ofiary i bezprecedensowy opis przeżyć dziecka maltretowanego przez matkę. Julie Gregory odważyła się przedrzeć przez koszmarne wspomnienia, odbywając bolesną wędrówkę w poszukiwaniu prawdy o utraconym dzieciństwie. Mama kazała mi chorować, wybrana książką roku przez äSunday Timesö, stała się światowym bestsellerem sprzedanym w milionie egzemplarzy w 15 krajach.

Przez większość czasu sądziłem, że mam najcudowniejszą mamę na świecie. Ale czasami coś się z nią działo i wtedy się zmieniałaů Chwytająca za serce opowieść o przemocy, znęcaniu się, zdradzie i przebaczeniu. Autobiograficzna opowieść o traumatycznym dzieciństwie Davida Thomasa ľ miał wspaniałą kochającą matkę, idealną, gdy była trzeźwa. Gdy się napiła, traciła kontakt z rzeczywistością i katowała swoje dziecko. Stawała się bardzo agresywna. A potem nic nie pamiętała.

Latem 2006 roku Emma Price bezsilnie patrzyła, jak z rzeki wyłowiono czerwoną kurtkę jej sześcioletniego syna, Aidena. Ciała nie odnaleziono. Dopiero dziesięć lat później Emma odkryła, że na powrót może cieszyć się życiem. Wyszła za mąż, oczekuje drugiego dziecka i poczuła, że znowu ma kontrolę nad swoim życiem. I wtedy wraca do niej Aiden. Chłopak nie jest w stanie mówić, ale jego ciało opowiada historię zaginięcia. Liczne rany i złamania rzucają nieco światła na koszmar, przez który przeszedł. Okazuje się również, że Aiden wcale nie wpadł do wody. Aiden został porwany. Emma usiłuje porozumieć się z nastolatkiem i odkryć tożsamość sprawcy bestialskich czynów. Ale kto w ich małej wiosce mógł dopuścić się tak straszliwej zbrodni? Tylko jej syn zna całą prawdę. Jednak jak opowiedzieć o niewyobrażalnym? [lubimyczytac.pl]

"Pisane przez życie" to seria mówiąca o sprawach ważnych i trudnych. Wśród poruszanych tematów dominuje wykorzystywanie seksualne dzieci, przemoc wobec słabszych i bezbronnych, niesprawiedliwe traktowanie kobiet we współczesnym świecie. Relacje autorów, będących ofiarami lub naocznymi świadkami traumatycznych zdarzeń, bywają przerażające. Trudno uwierzyć, że te historie zdarzyły się naprawdę. Celem książek nie jest epatowanie brutalnością. Chodzi o poruszenie opinii publicznej i uzmysłowienie czytelnikom, że gdy komuś dzieje się krzywda, nie można być obojętnym, trzeba działać. Łza spłynęła po policzku Donny. Potem następna. Mama mówi, że muszę zmyć ten brud, ale on nie chce zejść, choć wciąż próbuję. Patrzyłam, nie wiedząc jak zareagować, a Donna przełożyła szczoteczkę i zaczęła szorować drugą dłoń z dziką determinacją w oczach. Wzruszająca opowieść o dziesięcioletniej Donnie, krzywdzonej przez matkę i rodzeństwo. Znęcali się nad nią fizycznie i psychicznie na wszelkie sposoby, bo była najsłabsza w miocie. Gdy trafiła do rodziny zastępczej Cathy Glass, jej traumatyczne przeżycia wyszły na jaw. To książka o cudownej, uzdrawiającej sile miłości. Gdy dziecko jest kochane, nawet najgorsze przeżycia odchodzą w zapomnienie.

„Od razu czułam, że historia Zeeny będzie inna niż pozostałe. Byłam też pewna, że dziewczynka coś ukrywa. Jednak nieprędko poznałam jej sekret. Dopiero któregoś z kolei dnia swego pobytu u mnie załamała się i wśród łez wyznała mi, co ją spotkało. Nigdy tego nie zapomnę”. Cathy Glass, brytyjska autorka bestsellerowych, czytanych na całym świecie opowieści o prowadzonej przez nią rodzinie zastępczej, tym razem opisuje historię pochodzącej z Bangladeszu czternastoletniej Angielki, która zdecydowała się uciec od rodziny. Przerażona Zeena prosi wychowawczynię w szkole, by pomogła jej znaleźć miejsce w rodzinie zastępczej. Nikt nie wie, czego się boi. U Cathy, dziewczynka stopniowo odzyskuje spokój, jednak ogromnie tęskni za młodszym rodzeństwem, które mieszka z rodzicami. Rodzina Zeeny jest bardzo tradycyjna, zakorzeniona głęboko w kulturze azjatyckiej. Rodzice zabraniają Zeenie wszelkiego kontaktu z rodzeństwem, ponieważ ich zdaniem dziewczynka okryła hańbą ich i całą lokalną społeczność bangladeską.

Robbie ma pięć lat, kiedy jego ojciec po samobójczej próbie trafia do szpitala psychiatrycznego. Matka wcześniej zajęta wyłącznie kolejnymi kochankami, teraz znika na dobre. Starszy brat Robbiego zostaje umieszczony w domu dziecka Haut de la Garenne, a Robbie i jego trzyletni braciszek - w Sacré-Coeur, sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne. Ogromny ponury gmach przeraża chłopców od pierwszej chwili. Ale gorsze jest to, co dzieje się za jego murami.

Clara jest ambitną i utalentowaną urzędniczką w Ministerstwie Sprawiedliwości. Robi karierę i nie chce pamiętać o dramatycznych wydarzeniach z dzieciństwa. Teraz całą uwagę skupia na pracy nad ustawą o ochronie dzieci - ofiar przemocy domowej. Do szpitala, w którym pracuje jej mąż, trafia skatowany czteroletni chłopiec. Tego samego wieczoru jego ojciec zostaje zamordowany. Podejrzenia padają na osobę najbliższą Clarze - Haavarda. To sprawia, że mroczna przeszłość Clary znów o sobie przypomina. W świecie Clary nic nie jest jednoznaczne. Nikt nie jest całkowicie niewinny, a zło nie jest złem absolutnym.