Znajomy negocjator policyjny powiedział mi kiedyś: „Obserwuj ludzi, gdy wszystko wokół się wali. W chwilach kryzysu dużo można zobaczyć”. Gdy więc wybuchła pandemia, obserwowałem uważnie. I robiłem notatki.

Sytuacja globalnego zagrożenia odsłoniła wiele chorób współistniejących, które trapią naszą cywilizację: ignorancję, komunikacyjny chaos, destrukcyjną siłę fake newsów, nieprzygotowanie rządów i nas samych na kryzys, irracjonalne reakcje stadne, władzę w rękach nieodpowiedzialnych ludzi... Jak to wszystko się dla nas skończy?

Ta książka to zapis rozmów ze specjalistami, którzy ze swoich obserwacji wyciągają wnioski na przyszłość. Psycholog konfliktu szkolący siły specjalne, politolożka, klimatolog, analityk spraw międzynarodowych, profesor ekonomii, socjolożka, preppers i inni eksperci w swoich dziedzinach pokazują, w jak fatalnej sytuacji się znaleźliśmy.

Książka porusza problem transplantacji od dawców żyjących niespokrewnionych z biorcą. Postęp w transplantologii, nowa generacja leków, sprawił, że w USA można już przeprowadzać tego rodzaju zabiegi. W Polsce, z obawy przed handlem organami, są one zabronione. Slavenka Drakulić, która przeszła operację przeszczepu nerki, zapragnęła poznać swoją wybawicielkę. W jej głowie kłębiły się pytania: Kim jest dawczyni? Co nią kierowało? Czy nie miała żadnych obaw? Co na to jej rodzina? Aż wreszcie: Jak można podziękować człowiekowi, który w taki sposób uratował ci życie? I tak poznajemy Christine, pielęgniarkę, matkę dwojga dzieci, dla której niesienie pomocy jest codziennością i radością. Impulsem do oddania własnej nerki stała się dla Christine podobna decyzja młodziutkiej studentki, bohaterki artykułu w lokalnej gazecie. Zafascynowana skrajnymi przejawami altruizmu, Drakulić postanowiła porozmawiać z żyjącymi dawcami. Udało jej się poznać zarówno tę młodą studentkę, jak i wielu innych bezinteresownych dawców. Każde spotkanie okazywało się odrębną historią, a zwykły człowiek - postacią niezwykłą. Ciało z jej ciała pozwala wierzyć, że dobro wciąż leży w ludzkiej naturze.

Znakomita książka o dzisiejszej Rosji pióra dwojga amerykańskich dziennikarzy, kontynuująca tradycje najwybitniejszych relacji reporterskich o tym kraju, takich jak "The Russians" Hedericka Smitha, "Russia: The People and the Power" Roberta G. Kaisera oraz "Lenin's Tomb" [Grobowiec Lenina] Davida Remnicka. "Cień Kremla" jest owocem pięciu lat działalności reporterskiej Bakera i Glasser w Rosji, począwszy od ich pierwszej podróży w marcu 2000 roku, poprzez czteroletnią pracę jako szefów moskiewskiego biura "The Washington Post" od stycznia 2001 do listopada 2004, po ostatnią wizytę w marcu 2005 roku.

Po 10 latach od pierwszego wydania książki Leszek Polony powrócił do rozmowy z kompozytorem. Wiele w ciągu tych lat wydarzyło się w twórczości Wojciecha Kilara - powstała äMissa pro Paceö, dwie symfonie, äMagnificatö, äLamentö, äIntroitusö, äRicordanzaö oraz muzyka do kilku znaczących polskich i zagranicznych filmów. Niniejsze, drugie wydanie zostało uzupełnione o rozdział zatytułowany äCiągle poszukuję".

Kinga potrzebowała psychoterapeuty, ale o tym nie wiedziała. Do momentu, gdy poznała Małgosię. Po ich pierwszej rozmowie przyszły kolejne - o mężczyznach, miłości, kobiecej przyjaźni, dzieciach, karierze, życiowych wyborach, zwycięstwach i porażkach... Przez telefon, w samochodzie, na mieście, w nocy, w chwilach trudnych i przy lampce wina, w nerwach i na spokojnie, czasem przez zaciśnięte zęby... Dlaczego się kochamy, a potem tak łatwo nienawidzimy? Dlaczego boimy się wyjść z niechcianych związków? Dlaczego tak trudno jest zacząć życie od nowa? Co z tym życiem?

Przez lata był niepodważalnym autorytetem i duchowym przywódcą. Polacy pamiętają go jako niezłomnego męża stanu, który wspierał rodaków w trudnych czasach komunizmu. Ta książka przypomina, że dla wielu był także dobrym ojcem, któremu można powierzyć troski dnia codziennego. Umieszczone tu świadectwa są tego niepodważalnym dowodem.

Dziennikarz śledczy Wojciech Sumliński odważa się odsłonić tę część prawdy o polskiej mafii, której poruszania śmiertelnie obawia się najsłynniejszy polski świadek koronny Jarosław Sokołowski Masa. Sumliński bezkompromisowo powraca z kolejną solidną dawką dyskomfortu, ujawniając skrzętnie ukrywane fakty o prawdziwej polskiej mafii, nie tej „trzepakowej”, której emanacją jest niezaprzeczalny celebryta Masa. Lektura dla ludzi myślących odważnie, trzeźwo i niezależnie…

O dramacie zakończonym skazaniem siostry Bernadetty na więzienie słyszeliśmy wszyscy. Ale jak to, co działo się w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w Zabrzu przez ponad trzydzieści lat, w ogóle mogło się stać? A przecież siostra Bernadetta, naprawdę Agnieszka F., uczyła się zawodu wychowawcy, gdy dyrektorką ośrodka była siostra Scholastyka, która miała podobno jeszcze bardziej przerażające „metody wychowawcze”… Czy gdyby nie koszmar bitych i molestowanych wychowanków - chłopców i dziewczynek, mężczyzn i kobiet, ,także tych z niepełnosprawnością umysłową, w wieku od czterech do trzydziestu czterech lat - doszłoby do zamordowania małego Mateusza? W lutym 2006 chłopiec został zgwałcony i zabity przez Tomasza, byłego wychowanka ośrodka, ofiarę tamtejszej „pętli molestowania”, który zanim zaczął wykorzystywać chłopców, już jako kilkuletnie dziecko był gwałcony przez starszych wychowanków. Gdy specjaliści orzekli, że Tomasz nie ma zaburzeń pedofilnych, a jego zachowanie było najprawdopodobniej spowodowane przebywaniem w ośrodku, prokurator Joanna Smorczewska - trzydziestolatka, dodajmy, prywatnie osoba wierząca - postanowiła sprawdzić, co dzieje się za okratowanymi oknami budynku sióstr boromeuszek. Pomagał jej policjant Leszek Gajosz, a to, co zobaczyli, usłyszeli i do czego ostatecznie dotarli, nie mieści się w głowie. Zabawki schowane i wyjmowane tylko na pokaz, zakazywanie utrzymywania kontaktów z rówieśnikami poza ośrodkiem po lekcjach albo niechodzenie do szkoły jako… kara za poskarżenie się nauczycielce z zewnątrz to jeszcze nic wobec zmuszania wychowanków do jedzenia własnych wymiocin, nakazu stania godzinami i wymachiwania zasiusianym prześcieradłem, dopóki nie wyschło (wychowankowie nie mogli nic pić od godziny 18.00, żeby się nie moczyli w nocy). To z kolei wydaje się niczym wobec zamykania wszystkich w jednym pomieszczeniu z wiadrem na odchody albo bez niego na długie wieczory i noce, podczas których działy się rzeczy najstraszniejsze… Z prawnego punktu widzenia część spraw uległa przedawnieniu, ale autorka książki nie była ograniczona prawem. Z jej rozmów z wychowankami wyłania się potworna prawda o niewyobrażalnym cierpieniu, nieumiejętności odróżniania dobra od zła, zastraszeniu i sadyzmie, bo jak inaczej nazwać to, co robiły niektóre, niestety najważniejsze, siostry? Uwaga: nie wszystkie. Inne, te „lepsze”, tylko przyzwalały, godząc się z zaistniała sytuacją. "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie" - ksiązka opisująca z różnych stron historię koszmaru w ośrodku, przygotowań do procesu i samego niezwykle trudnego procesu z przesłuchaniami zastraszonych wychowanków - to właśnie przede wszystkim porażająca opowieść o przyzwoleniu. Głośnym i cichym. I nie chodzi tylko o same boromeuszki. Dlaczego przez lata sprawy nie nagłośniły nauczycielki, skoro widziały brudnych i pobitych uczniów, przychodzących do szkół z ośrodka? Jak to możliwe, że kontroli nie sprawowało kuratorium? Pytanie: Czy Bóg wybaczy siostrze Scholastyce, Bernadetcie, Monice czy Patrycji, bijącej menażką do utraty przytomności, i próba odpowiedzi na to, kim były i są te kobiety, co spotkało je w życiu, że stały się potworami, oraz dlaczego za potwory wcale się nie uważały, to jeszcze inny problem…

Zbiór reportaży Andrzeja Mularczyka.

Ta lekko napisana, wyśmienita książka może wydać się kontrowersyjna w odniesieniu do spraw, o których każdemu, prócz tylko katolików, wolno wypowiadać się kontrowersyjnie. Autor zapewnia jednak, że pisał ją w duchu czystej miłości chrześcijańskiej, choć mniema, że może się i tak okazać, że była to miłość równie jednostronna jak cała dyskusja protestantyzmu z katolicyzmem. Książka wyraża jego stanowisko w tej dyskusji i - jak twierdzi autor - całkiem możliwe, że wszystko w tym stanowisku jest błędne, z wyjątkiem tego jedynie, że jest ono słuszne.