Dzieci w Bronowie było czworo: Tadzio, Staś, Janek i Helenka. Tadzio był już taki duży, ze kiedy w jadalnym pokoju stanął przy dębowym stole, to stół mu był do ramion; a Staś kiedy stanął przy stole, to mógł na nim akurat brodę położyć; co zaś do Janka wcale z za dębowego stołu widać go nie było. Ale nie bójcie się. Umiał on i tak wypatrzeć, co tam smacznego stało. Helcia była jeszcze mniejsza; ba, chodzić nawet nie umiała dobrze. Co się zapędzi, to jej się nóżki poplączą i buch! na ręce mamy, albo niani. Takie to już te małe dziewczątka.

Poezja Bolesława Leśmiana jest narracyjna, a poeta często sięgał do form epickich, choćby do ballady, które roją się postaciami z wyobraźni ludowej, folkloru. Poeta w swoich utworach prezentował też postawę humorystyczną, ironia i komizm nie były mu obce. Na twórcę ogromny wpływ wywarła poezja symboliczna, zwłaszcza francuska i rosyjska. Symbole w jego twórczości są wieloznaczne i nie sposób ich zastąpić pojęciami. Bolesław Leśmian to również poeta filozoficzny. Jego utwory są w dużej mierze wypowiedzią na temat świata, Boga i człowieka. Duży wpływ na twórczość poety wywarła filozofia Bergsona. Ważna okazała się koncepcja siły życiowej, rzeczywistości jako bytu zmiennego. Wiele utworów poety poświęconych jest samej twórczości poetyckiej. Opisywał ją jako poznawanie rzeczywistości poprzez słowo poetyckie, jako wyrażanie w nim tego, co niewyrażalne. Słowo poetyckie dla Leśmiana było czymś ogromnie ważnym, zupełnie innym od prozaicznego języka. Istotną rolę odgrywał tu mit poety człowieka pierwotnego. Wywodził się on jeszcze z preromantyzmu, można odnaleźć go w XVIII wieku u Herdera, Rousseau oraz we wczesnych pismach Nietzschego. Mit ten zakładał, iż język abstrakcyjny jest wtórny wobec języka obrazowego, bliskiego muzyce i tańcowi. Poeta miał odnowić ten pierwotny język przez symbol. Człowiek pierwotny stanowił organiczny element świata. Tę jedność w twórczości poety wyraża pojęcie rytmu, który nadaje rzeczywistości jedność, jest wspólny przyrodzie i życiu człowieka, łączy to, co uznawane jest za oddzielne. Rola cielesności jest także istotna. Ciało spokrewnia człowieka z bytem. Motywy pozytywnego powrotu do natury i świata pierwotnej ludowości, które określały dotychczas program poetycko - filozoficzny poety, ustępują miejsca motywom nicości i śmierci, widać to zwłaszcza pod koniec życia twórcy ("Napój ciernisty", "Dziejba leśna"). W poezji Leśmiana zwycięża egzystencjalny i tragiczny humanizm. Podstawowym problemem dla człowieka okazuje się sam człowiek. Humor poety zmienia się na ciemny i posępny, zwłaszcza w utworach balladowych. Poetyka symboliczna ulega tu szczególnemu przewartościowaniu. Symbol okazuje się równie śmiertelny jak człowiek, bywa pusty, nie jest znakiem bytu transcendentnego. Styl poetycki Bolesława Leśmiana zespala baśniową fantastykę i groteskę ze zmysłową obserwacją konkretu, zwłaszcza przyrody. Ten styl jest zarazem wizyjny i realistyczny. Poeta ukształtował nowy typ stylizowanej ludowo ballady i poematu baśniowo - filozoficznego.

Jak to ze lnem było to legenda autorstwa Marii Konopnickiej, której twórczość należy do klasyki literatury dziecięcej. Także i w tej opowieści znajdziemy to, co zachwyca małych i dużych od ponad stu lat – ciekawą historię, pasjonującą intrygę i pouczający morał. Zaczarowany świat legendy przeniesie nas do królestwa, którego władca zapragnął złota, lecz po spotkaniu z tajemniczym kupcem zdobył znacznie cenniejszy skarb? Jaki i jak to właściwie z tym lnem było? – na te pytania odpowiada prezentowana w formie audiobooka baśń Konopnickiej.

Wiara w walce o niepodległość.